Waalse Kerk

De Waalse kerk heet zo omdat er vroeger diensten werden gehouden in het Frans. Ook nu gebeurt dat nog héél af en toe. De Franse taal was eeuwenlang de voertaal van de Europese elite. Deze kerk was ooit de kapel van een groot kloostercomplex met een zusterhuis, een ziekenzaal, enkele woningen maar ook een bakkerij, een spinnerij en een bierbrouwerij. De nonnen waren van de Dominicaner orde. Ze werden ook wel “de zingende zusters” genoemd. 

Na de Hervorming in 1580 gingen de kerken over in protestantse handen, en het klooster werd de zusters ontnomen. Ze waren uitgezongen. De kapel bleef leeg achter. Gelukkig kreeg ze in de volgende eeuw weer een functie. Leeuwarden was toen niet alleen hoofdstad maar ook hofstad. De hofhouding van de Nassaus trok onder meer Frans sprekenden aan, die in ons land Walen werden genoemd. Ze vroegen om een dienst in hun eigen taal en een passende ruimte. Daartegen was geen bezwaar. De Walen waren ook calvinisten. En zo kreeg op verzoek van de Staten van Friesland de Waalse gemeente de kloosterkapel in bruikleen. Sindsdien heet ze de Waalse Kerk. Nu is het de Remonstrantse gemeente die gebruik maakt van de Waalse Kerk voor het houden van haar kerkdiensten. 

Heel bijzonder is het orgel uit 1740. Het is gebouwd door Johan Michaël Schwartzburg en het is geschonken door Anna van Hannover, dochter van de Engelse koning George II. Anna trouwde in 1734 de Friese stadhouder Willem Carel Hendrik Friso. Ze verhuisde van het grote Engelse hof naar het zoveel kleinere hof in Leeuwarden. Gedeputeerde Staten geven in 1742 Jaan Oenema opdracht het imposante rugstuk van het orgel te snijden, met de wapens van de prins en de prinses. Bij de restauratie van de kerk in de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft het orgel zijn oorspronkelijke kleuren teruggekregen. Eind 2001 was ook de restauratie van de orgelpijpen klaar. Het orgel wordt nu weer bespeeld.